 | Strona: 1 / 1 strony: [1] |
Wszystko o rybachzwyczaje, budowa i wymiary |  |
| | | | zbyszek | 11.12.2007 17:12:24 | 
Grupa: Administrator 
Posty: 49 #33654
Od: 2007-12-7
Ilość edycji wpisu: 3 | 
Miętus jest to ryba o całkowicie odmiennych upodobaniach niż większość gatunków słodkowodnych. Ryba, która ożywia się w chłodnej wodzie, a najlepiej czuje się w lodowatej. W okresie upałów, gdy temperatura wody sięga 20 stopni C, miętus popada w odrętwienie - nie żeruje, nie pływa, leży nieruchomo, w ciemnych kryjówkach na dnie. Najaktywniejszy jest wtedy, gdy temperatura spada poniżej 7 stopni. Intensywnie żeruje, kiedy szykuje się do tarła, które odbywa na przełomie grudnia i stycznia. Pokarm pobiera wyłącznie nocą. W ciągu dnia ukrywa się w ciemnych miejscach. Miętus to ryba chłodu i nocy. Należy do rodziny dorszowatych. Ma szeroką, płaską głowę, silne szczeki wypełnione małymi, ostrymi zębami oraz jeden, krótki wąs. Ciało gładkie, śliskie, pokryte drobnymi łuskami. Barwa - od jasnobrązowej po oliwkowozieloną, tworzącą na bokach charakterystyczny, marmurkowy rysunek.
Jest to ryba drapieżna, bardzo żarłoczna, a mimo to rosnąca powoli. Miętus w naszych warunkach dorasta do 50 cm długości i 2 kg wagi. Najczęściej łowi się jednak sztuki około 0,5 kg. Miętus jako drapieżnik szerzący spustoszenie wśród młodych ryb szlachetnych nie podlega ochronie.
Miętusy łowi się wyłącznie nocą. Najlepiej późną jesienią, w końcu października i w listopadzie, kiedy zaczynają się przymrozki. Przynęta musi leżeć na dnie. Na ogół do połowu tej ryby używa się gruntówek z ciężkim ołowiem. Najskuteczniejszymi przynętami są: rosówki, pęczki czerwonych robaków lub martwe rybki (jazgarze, kiełbie i ukleje) z rozciętymi brzuchami.
W cieplejsze dni miętus żeruje wyłącznie w głębokich dołach, jednakże z nastaniem pierwszych przymrozków wypływa także na płycizny. Stosunkowo najwięcej miętusów żyje w Bugu i Wiśle. Listopadowe, nocne połowy prawie zawsze przynoszą bogaty plon. W miejscu pojawienia się jednego brania, spodziewać się można następnych. Miętus bierze zdecydowanie i dość głęboko połyka przynętę. Przez chwilę pozostaje nieruchomy i dopiero potem powoli odpływa. Holowanie raczej nie sprawia kłopotu.
Miętus jest rybą o wysokich walorach smakowych.
_________________
Zbyszek | | | | | zbyszek | 26.01.2008 12:53:59 |
Grupa: Administrator
Posty: 49 #47183
Od: 2007-12-7
Ilość edycji wpisu: 3 | Szczupak
Nazwa polska: Szczupak
Nazwa lacińska: Esox lucius
Rodzina: szczupakowate
Esocidae
Wygląd: silnie wydłużone, bocznie tylko niej spłaszczone ciało z daleko ku tyłowi przesunię płetwą grzbietową. Długa głowa o płaskim pysku podobnym do kaczego dzioba i głęboko wc tym otworze gębowym; żuchwa wystaje przszczekę górną. Szczęki, kości podniebienne i język silnie uzębione. Wzdłuż ciała 110-130 małych łusek; linia boczna wielokrotnie przerywana. Ubarwienie: w zależności od zbiornika : bardzdzo różne: grzbiet brązowawy lub zielonka boki z jaśniejszymi i ciemniejsrymi poprzecznymi pasami i plamami, brzuch białawy do tawego. Płetwy z nieregularnymi, ciemnymi mami. Jednoroczne szczupaki żyjące przybrzeżnych roślin są zwykle jasnozielone. Dlugość: samce do 100 cm, samice do 150.
Występowanie i środowisko: szeroko rozpowszechniony w jeziorach i rzekach strefy matu umiarkowanego Europy, Azji i A Północnej; w Alpach do 1500 m n.p.m., w tyku również w wodach słonawych.
Tryb życia: ryba osiadła, czatująca na zd ukryta wśród roślin wodnych. Starsze paki żerują zwykle w głębokich, oddaV od brzegów partiach wody.
Rozród: trze się od lutego do maja. składa na 1 kg masy ciała 40 000 kleistych jaj średnicy 3 mm na przybrzeżnych roślinach lub na trawie zalanych wiosną łąk. Wyląg następuje po 10-40 dniach. Larwy pierwsze 10-20 dni spędzają przyczepione do roślin. Dojrzałość płciową osiągają szczupaki w 3 roku życia.
Pokarm: początkowo bezkręgowce później niemal wyłącznie ryby.
Gdzie łowimy: Od wartkich rzek, poprzez ich biegi nizinne, jeziora i stawy, po wysłodzone morskie wody przybrzeżne. Przebywa najczęściej wśród maskującej roślinności podwodnej; w jeziorach — na skraju trzciny. Większe okazy przechodzą do strefy głębinowej.
Kiedy łowimy: Po krótkotrwałym natężeniu aktywności w maju, bezpośrednio po zakończeniu okresu tarłowego, nadchodzi mniej korzystne lato, kiedy to lepsze wyniki można osiągnąć głównie wcześnie rano i pod wieczór. Kolejne ożywienie następuje jesienią i trwa aż do początku zimy. Bierze także spod lodu, ale przez większą część sezonu podlodowego objęty okresem ochronnym.
Na co łowimy: Żywe rybki, rzadziej martwe; błystki, zwłaszcza wahadłowe, woblery, streamery.
Jak łowimy: Źywcówka, przystawka z martwą rybką, spinningowanie. Zwłaszcza przy przynętach naturalnych pożądany jest metalowy przypon.
18:22, klubpirania , Atlas ryb
Link Skomentuj »
Sum
Nazwa polska: Sum (Sum zwyczajny)
Nazwa lacińska: Silurus glanis
Rodzina: sumowate
Siluroidei
Wygląd: wydłużone, bezłuskie, śluzowate ciało o szerokiej, płaskiej głowie. Duży, końcowy otwór gębowy; na szczękach drobne, szczeciniaste zęby. Na szczęce górnej 2 bardzo długie wąsy, 4 krótsze na spodniej stronie głowy. Linia boczna pełna. Płetwa grzbietowa z 3-5, odbytowa z 84-92 promieniami. Przedni promień płetwy piersiowej na końcu tylnej krawędzi ząbkowany. Pęcherz pławny łączy się kanałem powietrznym z przewodem pokarmowym. Ubarwienie: grzbiet czarnoniebieski, brązowy lub zielonkawy, boki jasniejsze, ciemno marmurkowane, brzuch brudnobiały, czerwonawo mieniący się. Dlugość: 100-200 cm, maksymalnie 500 cm (masa ciała do 300 kg).
Występowanie: środkowa i wschodnia Europa na wschód od Renu; wskutek zarybiania obecnie szerzej rozmieszczony niż pierwotnie. W Polsce pospolity na obszarze całego kraju, spotykany również w Bałtyku.
Środowisko: ciepłe jeziora, starorzecza, środkowy i dolny bieg rzek o miękkim dnie; słonawe wody Bałtyku i Morza Czarnego.
Tryb życia: aktywna w nocy ryba przydenna, spędzająca dzień schowana w swojej kryjówce; zimą sum schodzi w głębsze miejsca i przestaje żerować.
Rozród: tarło od maja do lipca; samce wygrzebują na gęsto zarośniętych przybrzeżnych płyciznach zagłębienia, do których samice skła-dają ikrę (ok. 30000 jaj na kg masy ciała samicy). Rozwój zarodków trwa 3-10 dni. Przebywającymi w gnieździe kijankowatymi larwami opiekuje się samiec.
Pokarm: ryby, żaby, ptaki wodne i małe ssaki.
Gdzie łowimy: Jeziora, zbiorniki zaporowe, środkowe i dolne biegi rzek. Do miejsc występowania licznych dużych okazów należą w szczególności pobliża dopływu cieplejszych wód, np. zrzutowych z elektrociepłowni. Najczęściej przebywa w kryjówkach pod korzeniami, w jamach, wśród zatopionych drzew, wraków.
Kiedy łowimy: Od pierwszych wyraźnych ociepleń do jesiennego ochłodzenia, najlepiej w lipcu i sierpniu. W ciągu dnia w pobliżu kryjówek, nocą także w większych od nich odległościach.
Na co łowimy: Wszelkie przynęty zwierzęce, najlepiej w większych porcjach (np. rosówki w postaci pęku); błystki wahadłowe, woblery, w tym także imitacje myszy.
Jak łowimy: Wszelkie spławikówki, przystawki, paternostery i inne żywcówki; spinningowanie przynętami sztucznymi i martwymi rybkami. Sprzęt ze zrozumiałych powodów bardzo mocny. Sum jest wrażliwy na odgłosy; można go na miejsce łowienia zwabić za pomocą tzw. sumówki albo kwoka — urządzenia w kształcie wklęśniętego tłuczka kuchennego na zakrzywionym trzonku, wykonanego z twardego drewna lub rogu. Uderza się nim o powierzchnię wody i następnie prowadzi tuż pod nią, jak gdyby wiosłując, czemu towarzyszy rodzaj cmoknięcia.
18:19, klubpirania , Atlas ryb
Link Skomentuj »
Sandacz
Nazwa polska: Sandacz
Nazwa lacińska: Stizostedion lucioperca
Rodzina: okoniowate
Percidae
Wygląd: wydłużone, szczupakowate ciało o długim, spiczastym pysku z szerokim, końcowym otworem gębowym. W szczękach obok drobnych zębów duże, chwytne "kły". Pokrywa skrzelowa z niewielkim kolcem, kość przedpokrywowa ząbkowana, naga lub tylko u góry pokryta luskami. Drobne łuski grzebykowate, 80-97 wzdłuż linii bocznej. Dwie oddzielone od siebie, zbliżonej długości płetwy grzbietowe: 1. z 13-15 twardymi, ciernistymi 2. z [1]2-3 cierniami i 19-23 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2-3 twardymi, ciernistymi i 11-14 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet ciemny, zielonkawy lub szary. boki jaśniejsze, u młodych sandaczy z 8-10 ciemnymi pręgami (u starszych zwykle rozmytymi), brzuch białawy. Płetwy grzbietowe z rzędami ciemnych punktów; płetwa ogonowa z małymi, czarnymi punktami. Długość: 40-70 cm (masa ciała do 4 kg), do 130 cm ( 8-12 kg).
Występowanie: środk. i wsch. Europa; wskutek sztucznego wsiedlania spotykany również w zach. Europie. W Polsce występuje na obszarze całego kraju oraz w zalewach Wiślanym i Szczecińskim, w przybrzeżnym pasie Zatoki Pomorskiej i na Lawicy Odrzańskiej.
Środowisko: większe rzeki i dolne odcinki ich dopływów, zalewy, jeziora i zbiorniki zaporowe, szczególnie cieplejsze i o twardym dnie.
Tryb życia i pokarm: sandacz jest samotnikiem, polującym na małe ryby w otwartej toni wodnej.
Rozród: tarło od końca kwietnia do czerwca: jaja przyklejają się pojedynczo do korzeni podwodnych i zatopionych gałęzi. Złoża pilnuje samiec. Wyląg następuje po tygodniu.
Gdzie łowimy: Wody niezbyt szybko płynące lub stojące, o mętnej lecz dobrze natlenionej wodzie, dnie twardym, najlepiej piaszczysto-żwirowym. Typowymi łowiskami sandaczowymi są nizinne zbiorniki zaporowe przez pierwszych kilkanaście do kilkudziesięciu lat od powstania, z wyjątkiem krótkotrwałego okresu początkowego, kiedy to zazwyczaj przeżywają stadium wybitnie szczupakowe. Za dnia przy dnie, zwłaszcza w okolicach zagłębień i przeszkód, w nocy bliżej powierzchni. W zbiornikach zaporowych; nad starym korytem.
Kiedy łowimy: Od początku lata do jesieni, najlepiej od sierpnia do października. Bierze także czasami spod lodu.
Na co łowimy: Małe (do 10 cm) rybki żywe lub martwe, fileciki, woblery, błystki obrotowe, streamery; szczególnie skuteczną przynętą są skoczki (twistery).
Jak łowimy: Podstawową zasadą jest ostrożność. Stąd wyższość metod odległościowych. Przy łowieniu z łodzi trzeba się szczególnie wystrzegać wszelkich stuków; najlepiej dno wyłożyć gumą. Metody zarówno spławikowe jak i przystawki. Trzeba pozwolić biorącej rybie wysnuć pewną ilość żyłki; zacinać dopiero kiedy zaczyna uciekać szybciej. Spinningowanie przy dnie lub w toni.
18:15, klubpirania , Atlas ryb
Link Skomentuj »
Płoć
Nazwa polska: Płoć
Nazwa lacińska: Rutilus rutilus
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae
Wygląd: mniej lub bardziej wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało. Linia brzucha między płetwami brzusznymi a odbytem zaokrąglona. Początek płetwy grzbietowej nad (lub tylko nieznacznie za) nasadą płetw brzusznych. Wąski otwór gębowy ustawiony prawie poziomo. Tęczówka oka czerwona (w odróżnieniu od tęczówki bardzo podobnej do płoci wzdręgi). Duże łuski koliste, 39--48 (zwykle 42-45) wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 16, grzbietowa z 12-14, odbytowa z 12-14 promieniami. Zęby gardłowe jednoszeregowe 5[6]-5. Ubarwienie: grzbiet ciemno- lub niebieskozielony, boki srebrzyste o żółtawym połysku, brzuch w okresie godowym opalizujący czerwonawo, samce z wysypką perłową. Długość: 25-30 [-50] cm.
Występowanie: Europa na północ od Pirenejów i Alp po Ural i dalej na Syberii.
Środowisko: wody stojące i wolno płynące.
Tryb życia: stadna ryba obficie zarośniętej roślinnością strefy przybrzeżnej.
Rozród: tarło w kwietniu i maju. Kleiste jaja osiadają, podobnie jak wylęgające się po 4-10 dniach larwy, na roślinach wodnych, korzeniach pod wodą i kamieniach.
Pokarm: drobne zwierzęta i rośliny.
Uwagi: w Czarnej Orawie stwierdzono występowanie p. karpackiej (R. r. carpathorossicus), która występuje w dorzeczu Dunaju (przyp. tłum.). W limanach mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego żyją 2 formy anadromiczne: latań (R. r. heckeh) i woble kaspijska (R. r. caspius).
W wielu krajach, zwłaszcza w Anglii, uważana za rybę wybitnie sportową — u nas cieszy się umiarkowanym poważaniem, co nie przeszkadza, że stanowi zdecydowanie najczęstszą zdobycz: na przeszło pięćdziesiąt kilogramów ryb, łowionych pod koniec lat siedemdziesiątych przez statystycznego wędkarza, przypadło szesnaście kilo jej właśnie. Następny na liście, szczupak, wykazywał się już tylko dziewięcioma kilogramami. Odporna na pogarszanie się warunków, w zbiornikach zeutrofizowanych pleni się nadmiernie. Karłowacieje przy tym i jest atakowana przez choroby. Najczęstsza z nich to czarniaczka, wywołana przez pasożyta przywrę, a przejawiająca się licznymi czarnymi plamami rozsypanymi po ciele i płetwach. Skażone nią osobniki trzeba przed zjedzeniem szczególnie starannie wysmażyć, gdyż pasożyt ten może być szkodliwy dla człowieka.
Gdzie łowimy: Jako najbardziej rozpowszechniona ryba naszych wód występuje niemal wszędzie, z wyjątkiem najwyższych, przyźródłowych odcinków górskich rzek oraz niemal całkiem pozbawionych tlenu bajorkach karasiowych. Najkorzystniejsze warunki znajduje w wodach stojących i wolno płynących. Na wszystkich głębokościach; dopiero większe sztuki przechodzą na zdecydowanie przydenny tryb życia. W jeziorach najlepszym miejscem jest zazwyczaj stok ławicy. W rzekach — na skraju nurtu oraz we wstecznych prądach, między innymi za główkami.
Kiedy łowimy: Cały rok, włącznie z łowieniem podlodowym. Jeden z najlepszych okresów przypada na przełom maja i czerwca, kiedy to zanurzona roślinność strefy przybrzeżnej obfituje w ikrę pochodzącą z niedawnego tarła wielu gatunków. Ciągną do niej masowo okazałe płocie, nawet te głębinowe. Łowienie w tym czasie wymaga starannego przestrzegania zasady nienaruszania spokoju miejsc tarłowych; przekonawszy się, np. w wyniku wyciągnięcia na haczyku gałązki oblepionej ikrą, że łowi się w takim miejscu, trzeba je opuścić — niezależnie od tego, jak obfity połów się zapowiada, i mimo przeświadczenia, że uwalnia się tarlisko od zjadaczy ikry; przyroda te sprawy sama reguluje najlepiej. Drugi doskonały okres przypada na koniec lata i wczesną jesień. Wtedy jednak mało kto nastawia się na płocie, mając do wyboru wiele innych, właśnie się po letniej ospałości ruszających gatunków; wśród nich — leszcza.
Na co łowimy: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce, zwłaszcza ochotki, białe robaczki; ziarna, zwłaszcza konopie, pszenica, pęczak, oraz inne przynęty roślinne; sztuczne muszki.
Jak łowimy: Przede wszystkim metody spławikowe; na okazy większe, denne — lekkie przystawki. Zacięcie musi być natychmiastowe, gdyż czujna i nieufna płoć natychmiast wypluwa przynętę poczuwszy haczyk. Metoda dotykowa, sztuczna muszka.
18:13, klubpirania , Atlas ryb
Link Skomentuj »
Okoń
Nazwa polska: Okoń
Nazwa lacińska: Perca fluviatilis
Rodzina: okoniowate
Percidae
Wygląd:mniej lub bardziej wygrzbiecone ciało o tępym pysku z szerokim, końcowym otworem gębowym. Pokrywa skrzelowa w tylnej części spiczasto wyciągnięta i zakończona mocnym kolcem. Drobne łuski grzebykowate, 57-74 wzdłuż linii bocznej. Dwie oddzielone od siebie płetwy grzbietowe: 1. z 13-17 twardymi, ciernistymi, 2. z 1-3 cierniami i 13-15 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2-3 twardymi, ciernistymi i 8-10 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet ciemnoszary do niebieskiego lub oliwkowozielonkawego, boki jaśniejsze z 6-9 ciemnymi pręgami lub rozwidlonymi przepaskami, brzuch biały do czerwonawego ze srebrzystym połyskiem. Pierwsza płetwa grzbietowa z czarną plamą na tylnej krawędzi; płetwy brzuszne i odbytowa czerwonawe. Samce są jaskrawiej ubarwione od samic. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 1,2 kg), maksymalnie 50 cm (i masie do 2 kg; w delcie Kubania do 4 kg).
Występowanie: w Europie szeroko rozmieszczony, w Polsce należy do najpospolitszych gatunków ryb.
Środowisko: stojące i płynące wody po krainę lipienia (do wysokości 1000 m n.p.m.).
Tryb życia: ryba osiadła, preferująca czyste wody o spokojnym nurcie nad twardym dnem.
Rozród: tarło od wczesnego marca do czerwca; drobne jaja połączone śluzem zawisają w postaci długich taśm lub zasłon na wodnych roślinach, kamieniach i zatopionych gałęziach. Wyląg następuje po 2-3 tygodniach.
Pokarm: bezkręgowce, ikra i wyląg, małe ryby.
Gdzie łowimy: Wszelkie wody płynące i stojące, z wyjątkiem najbystrzejszych odcinków górskich oraz ubogich w tlen bajorek. Zdecydowanie jednak lubi wodę dobrze natlenioną. Trzyma się pobliża kryjówek: kamieni, zatopionych drzew itd. W jeziorach duże stada żerują w różnych miejscach i na różnych wysokościach, w miarę jak przemieszczają się ławice drobnicy, podążającej za skupiskami planktonu. Miejsce okoniowych łowów wskazują czasem stada rybitw, polujących z góry na rybki uciekające ku powierzchni.
Kiedy łowimy: Cały rok. Najlepszy sezon rozpoczyna się w sierpniu i trwa do pierwszych przymrozków. Spod lodu — najlepiej w grudniu i styczniu.
Na co łowimy: Czerwone i białe robaczki, kawałki rosówek, ochotki; żywe i martwe rybki; woblery i błystki obrotowe, których skuteczność znacznie podnosi czerwony wabik; sztuczne muszki typu nimfa; błystki podlodowe i mormyszki, których atrakcyjność zwiększa założenie na haczyk oka złowionego okonia; skrawki okoniowego mięsa.
Jak łowimy: Wszelkie metody spławikowe i przystawki; spinningowanie woblerami, błystkami lub systemikami z martwą rybką, latem bliżej powierzchni, w pozostałych porach przy dnie; podlodówka i muchówka. Holować trzeba ostrożnie, bo ma kruche wargi. Małe okonie stanowią doskonałą przynętę na różne drapieżniki. Nie ma potrzeby obcinania im płetwy grzbietowej. Mięso bardzo smaczne, ale wielu zniechęca konieczność skrobania mocno przylegającej łuski. Są jednak i na to sposoby.
18:11, klubpirania , Atlas ryb
Link Skomentuj »
Leszcz
Nazwa polska: Leszcz
Nazwa lacińska: Abramis brama
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae
Wygląd: mocno wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało o tępym pysku z półdolnym otworem gębowym. Średnica oka mniejsza od długości pyska. Wzdłuż linii bocznej 50 - 57 łusek. Płetwa grzbietowa z 12, odbytowa z 26-31 promieniami. Płetwy piersiowe sięgają do nasady płetw brzusznych. Zęby gardłowe jednoszeregowe 5-5. Ubarwienie: grzbiet ołowainy do czarniawego, zwykle z zielonym połyskiem boki jaśniejsze, metalicznie połyskujące brzuch białawy, z perłowym połyskiem Starsze osobniki zwykle ze złotym połyskiem. Płetwy nieparzyste ciemnoszare, parzyste janoszare. Samce w czasie tarła z wysypką perłową. Długość: 30-50, maksymalnie 75 cm. (masa ciała 5-6 kg).
Występowanie: Europa na północ od Pirenejów i Alp, od Francji, Irlandii i Wielkiej Brytanii po pd. Norwegię, Szwecję, Finlandię, Ural i Zakaukazie. Środowisko: większe, obfitujące w pokarm jeziora i powoli płynące rzeki w tzw. krainie leszcza.
Tryb życia: młode leszcze przebywają małymi stadkami w pobliżu brzegu, dorosłe natomiast w głębszych partiach wody, skąd po zapadnięciu zmroku ciągną na płytsze miejsca, aby poszukując pokarmu ryć w mulistym dnie.
Rozród: trze się od maja do lipca. Na zarośniętych przybrzeżnych płyciznach, składa do 600 000 żółtawych jaj o średnicy około 1,5 mm. Rozwój zarodkowy trwa 3-12 dni. Leszcz osiąga dojrzałość płciową w 3-4 roku życia.
Pokarm: denne bezkręgowce.
Gdzie łowimy: Wody stojące lub niezbyt szybko płynące, ciepłe i żyzne, o niezbyt wysokiej zawartości tlenu i dnie mulistym. W naszych warunkach oznacza to w praktyce, że wszędzie — z wyjątkiem najwyższych odcinków rzek pstrągowych. Zanieczyszczenia i przegradzanie, a więc i spowolnienie nurtu, spowodowały pojawienie się leszczy nawet w środkowych i nieco wyższych biegach Sanu czy Dunajca. Jeden z medalowych okazów został w Czarnej Wodzie złowiony na błystkę obrotową przez wędkarza, który w tym samym miejscu, trzy kwadranse wcześniej, na tę samą przynętę złowił medalowego pstrąga. Typowymi miejscami poszukiwania leszczy będą jednak spokojne odcinki większych rzek oraz żyzne jeziora, zbiorniki zaporowe, staro-rzecza. Podstawowym warunkiem jest obecność miękkiego dna. Na szczególną uwagę zasługują stoki oraz wszelkie zagłębienia. Obecność leszczy zdradzają czasem bąbelki gazów, a i one same czasami przewalają się przy powierzchni.
Kiedy łowimy: Cały rok, także zimą spod lodu. Najlepszy okres rozpoczyna się w drugiej połowie sierpnia i trwa do końca września, a jeśli jesień ciepła to i dłużej. Na co: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce (najlepiej - ochotki) i roślinne (zwłaszcza chleb; dobre są też ciasta i pęczak). W lecie także sztuczne muszki. Zdarza się łowienie większych leszczy na małe błystki obrotowe — i to zahaczone normalnie, za pyszczek.
Jak łowimy: Ze względu na ostrożność i płochliwość leszczy zdecydowaną wyższość wykazują metody odległościowe. Przynęta na ogół unieruchomiona przy dnie. W wypadku zestawów spławikowych przeważają brania podnoszące, w przystawkach — zwalniające. W wypadku tej ryby nie ma w zasadzie zacięć spóźnionych, ale lepiej nie zwlekać, zwłaszcza jeśli się używa przynęt skupionych. Jedynie łowiąc na przystawkę warto odczekać jakiś czas, by się upewnić czy branie nie jest fałszywe. Kręcące się bowiem przy zanęcie leszcze często trącają żyłkę, uruchamiając sygnalizator. Żerują zazwyczaj w stadach, dlatego należy zaciętą sztukę jak najszybciej odprowadzać z pola łowienia, by nie płoszyła pozostałych. Wiosną w rzekach skuteczna bywa przepływanka, także w pół wody. W jeziorach z kolei dobre wyniki daje czasem łowienie z opadu. Latem, kiedy leszcze podchodzą w pobliże powierzchni, można łowić na sztuczne muszki.
18:08, klubpirania , Atlas ryb
Link Skomentuj »
Lin
Nazwa polska: Lin
Nazwa lacińska: Tinca tinca
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae
Wygląd: masywne, silnie zbudowane o wysokim trzonie ogonowym. Oczy małe. Mały, końcowy otwór gębowy, w jego kącikach po jednym wąsiku. Drobne łuski koliste tkwią głęboko w grubej, śluzowatej skórze.90-110 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-13, odbytowa z 9-12 promieniami. Samice mają wydłużone płetwy brzuszne, których 2 promień jest zgrubiały. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe [4]5-5. Ubarwienie: grzbiet zwykle ciemnozielony lub ciemnobrązowy, boki jaśniejsze z mosiężnym połyskiem, brzuch żółtawobiały Długość: 20-45 cm (masa ciała 1-2 kg),maksymalnie do 60 cm (do 7,5 kg).
Występowanie: w całej Europie (poza pn. Szkocją, pn. Skandynawią oraz pd. Grecją i Krymem) oraz na Syberii. W Polsce pospolity.
Środowisko: głównie w wodach płynących oraz w płytkich, obficie zarośniętych jeziorach i stawach nad dnem mulistym.
Tryb życia: ostrożna, unikająca światła żyjąca samotnie, przebywająca w ciągu dnia przeważnie blisko dna i ożywiająca wraz z nadejściem zmroku.
Rozród: w Polsce tarło lina rozciąga się od czerwca od sierpnia. Bardzo małe jaja 0,8-1-milimetrowej średnicy przyklejają się do roślin wodnych. Rozwój zarodków (przy temperaturze wody 20°C) trwa tylko 3 dni, Lin dojrzewa płciowo niekiedy już w 2 roku życia samce wcześniej od samic.
Pokarm: drobne bezkręgowce a także rośliny.
Gdzie łowimy: Wody niezbyt głębokie, muliste i obficie porośnięte, czyli stawy, starorzecza, spokojne i żyzne (grążelowe) zatoczki jezior. Spotykany także w spokojniejszych miejscach rzek nizinnych, gdzie wystarczy mu czasem niewielka przybrzeżna kępka tataraku czy trzciny. Żerowaniu w dnie towarzyszy często uwalnianie gazów, których bąbelki układają się w charakterystyczne sznurki.
Kiedy łowimy: Od pierwszego wiosennego ocieplenia, zazwyczaj wypadającego w połowie maja, do połowy czerwca. Następnie, po tarłowej przerwie — od połowy sierpnia do końca września. Szczególnie korzystne są świty ciepłych dni. Przy pogodzie spokojnej i pochmurnej dobre brania rozciągają się na cały dzień.
Na co łowimy: Białe robaczki, poczwarki muchy; popularne i skuteczne dżdżownice (kompostowe i rosówki) są mało praktyczne, gdyż branie trwa w wypadku lina bardzo długo i trudno wybrać moment zacięcia. Bułka (miąższ lub skórka), ciasta, kukurydza, kasze (zwłaszcza manna i kukurydziana).
Jak łowimy: Szczególnie przy użyciu przynęt roślinnych wskazane jest nęcenie przyzwyczajające, w wolnych od zarośli miejscach stałego żerowania linów; należą one do ryb niechętnie zbaczających ze stałych szlaków. Zestawy głównie spławikowe, gdyż gęsta roślinność wokół wolnego od niej pola łowienia uniemożliwia na ogół stosowanie przystawek. Przynęta na dnie lub tuż nad nim. Należy uważać, by nie grzęzła w mule. Sprzęt musi być względnie mocny, tak by po zacięciu nie dopuścić do ucieczek ryby w roślinność.
18:07, klubpirania , Atlas ryb
Link Skomentuj »
Karaś
Nazwa polska: Karaś
Nazwa lacińska: Carassius assius
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae
Wygląd: silnie wygrzbiecone, krępe, spłaszczone bocznie ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest stosunkowo miękki, elastyczny, a jego tylna krawędź jedynie delikatnie piłkcwana. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Ubarwienie: grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem, boki jaśniejsze, żółtawobrązowe, brzuch z do brudnobiałego. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 2,5 kg), maksymalnie 50 cm.
Występowanie: od Anglii i Francji po wschodnią Rosję. W wielu krajach wsiedlony.
Środowisko: głównie płytkie, obficie zarośnięte stawy, starorzecza, torfowiska, glinianki, jeziora, spokojne odcinki rzek.
Tryb życia: jedna z najbardziej plastycznych ekologicznie ryb karpiowatych, znosząca nawet znaczne zanieczyszczenie wód i niedobór w nich tlenu. W zimie zagrzebuje się w mulistym dnie i zapada w coś w rodzaju snu zimowego; również gdy dojdzie do wyschnięcia zbiornika, w którym żyje, potrafi przetrwać ukryty w mule.
Rozród: trze się w maju i czerwcu w płytkich, obficie zarośniętych miejscach. Samica składa 150 000-400 000 lepkich jaj, przyklejających się do wodnych roślin. Rozwój zarodkowy trwa 3-7 dni.
Pokarm: niewielkie bezkręgowce. a także zjadane wraz z nimi rośliny wodne.
Gdzie łowimy: Nagrzane i zarośnięte wody stojące, zwłaszcza starorzecza, stawy, doły potorfowe. Dzięki niespotykanej odporności na niedostatek tlenu (przez pewien czas może się całkiem obejść bez niego) przebywa w całkiem nawet bagnistych bajorkach, gdzie żadna inna ryba nie wytrzyma. W wodach bieżących występuje rzadko. Trzyma się na ogół dna — w warunkach mu odpowiadających najczęściej mulistego.
Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni; zimę spędza w odrętwieniu, zagrzebany w mule. Najlepszy okres przypada na lipiec i sierpień. Na ochłodzenie reaguje zaprzestaniem brań. Na co: Wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaczki.
Jak łowimy: Z zanętą rozproszoną (twarda więzłaby w mule), przynętą najczęściej umieszczoną kilka centymetrów nad dnem. Sposób brania taki, że wymaga bardzo precyzyjnego obciążenia; w przeciwnym razie może się ono nie odbić na zachowaniu spławika. On sam także przy łowieniu odległościowym zamocowany raczej dwupunktowo, jedynie w obecności przeszkadzających prądów powierzchniowych lepiej przejść na jednopunktowy, chyba że wystarczy zmiana na cięższy. Małe karasie należą do żywych przynęt najczęściej stosowanych, ze względu na dużą żywotność; nie wszędzie jednak wykazują skuteczność.
18:04, klubpirania , Atlas ryb
Link Skomentuj »
Karp
Nazwa polska: Karp
Nazwa lacińska: Cyprinus carpio
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae
Wygląd: dziki karp, czyli sazan, ma krępe słabo bocznie spłaszczone ciało z niewielką głową o końcowym otworze gębowym. W górnej wardze 4 wąsiki, 2 dłuższe i 2 krótsze, ciemniejsze. Duże łuski, 33-40 wzdłuż bocznej. U form hodowlanych, których jest silniej wygrzbiecone, wyróżnia się: 1 karpia pełonołuskowego (o pełnym ułuszczeniu). 2 karpia lustrzenia (z nieregularnie rozmieszczonymi dużymi, >>lustrzanymi<< łuskami), 3. Karpia liniowego (z rzędem łusek wzdłuż lini bocznej), 4. karpia gołego (bezłuski lub z nielicznymi łuskami). Płetwa grzbietowa z 20-26, odbytowa z 8 promieniami. Płetwa ogonowa wyraźnie wcięta. Zęby gardłowe trójszeregowe 1.1.3-3.1.1. Ubarwienie: brązowawe. grzbiet ciemny, brzuch jasny. Długość: 25-75 kasymatnie 120 cm (masa ciała ponad 30 kg.)
Występowanie: pierwotnie zlewiska mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego, oraz środkowa i wsch. Azja. Jako najważniejsza z ryb hodowlanych karp został już w średniowieczu aklimatyzowany w niemal całej Europie; obecnie kosmopolityczny.
Środowisko: ciepłe, stojące lub powoli płynące wody o piaszczystym lub mulistym dnie i obfitej
roślinności.
Tryb życia: w ciągu dnia karpie przebywają zwykle w głębokich, zacisznych miejscach, ożywiają się dopiero po zapadnięciu zmroku.
Rozród: trze się od maja do lipca. Samica składa 180 000-1 500 000 jaj. W Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się.
Pokarm: drobne bezkręgowce i rośliny.
Gdzie łowimy: Jako gatunek nie do końca — mimo wielowiekowej hodowli — zaaklimatyzowany, nie odbywa tarła naturalnego (nie licząc niepewnego sazana). Jest więc rozmnażany sztucznie i do wód otwartych dostaje się w wyniku bądź zarybienia, bądź ucieczek ze stawów, czemu wybitnie sprzyjają wiosenne przybory rzek. Toteż można go spotkać wszędzie, z wyjątkiem wód o charakterze górskim. Najczęściej jednak w zbiornikach zamkniętych, włącznie z jeziorami, o wodzie spokojnej, dnie miękkim, roślinności obfitej. Trzyma się raczej miejsc głębszych, ale latem wypływa na płycizny. W rzekach wyszukuje spokojnych zatoczek, wstecznych prądów. Jego obecność można często rozpoznać po pojawianiu się pęcherzyków gazu, po ruchach trzcin, spowodowanych przeciskaniem się między nimi potężnego tułowia, oraz po mlaskaniach i cmoknięciach, towarzyszących zbieraniu pokarmu z powierzchni wody lub z dolnych części pływających liści.
Kiedy łowimy: W naszych warunkach klimatycznych zimą raczej nie żeruje. Brania rozpoczyna już wiosną, ledwie zazielenia się stoki podwodne — najszybciej w zbiornikach szybko się nagrzewających, jak wyrobiska pożwirowe czy glinianki. Za najlepsze uchodzą miesiące letnie, od lipca do września. W jeziorach i zbiornikach zaporowych, w których woda stygnie powoli, bierze jeszcze do listopada i później. W poszczególnych wodach przez dłuższe okresy miewa ściśle ustalone pory żerowania; trzyma się ich z zadziwiającą regularnością. Na co: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, zwłaszcza ochotki, bułka, kasza kukurydziana, ziarna kukurydzy, kulki proteinowe.
Jak łowimy: Wskazane jest nęcenie przyzwyczajające, prowadzone co najmniej kilka dni, w miejscach normalnie przez karpie odwiedzanych. Ze względu na ostrożność i płochliwość karpia zdecydowaną wyższość wykazują wszelkie metody odległościowe: zarówno przystawki, jak spławikówka, przepływanka denna, łowienie z powierzchni bez obciążenia i spławika — zależnie od partii wody, w których właśnie żeruje. W wypadku sztuk większych nieodzowny jest kołowrotek z zapasem żyłki. Jednakże należy dążyć do kontrolowania dalekich ucieczek ryby, gdyż ma skłonność do chronienia się w zarośniętych kryjówkach. Jedynie karpie niewielkie i świeżo wpuszczone, a więc wykazujące cechy udomowienia, stanowią zdobycz względnie łatwą. Tyle że najczęściej okazują się niewymiarowe. Okazy duże i zdziczałe dają popisy ogromnej siły i zadziwiającej chytrości.
18:01, klubpirania , Atlas ryb
Link Skomentuj »
Brzana
Nazwa polska: Brzana
Nazwa lacińska: Barbus barbus
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae
Wygląd: silnie wydłużone, smukłe ciało o niemal prostej linii brzucha i tylko nieznacznie wypukłym grzbiecie. Ryjkowato wyciągnięty pysk z dolnym otworem gębowym, otoczonym grubymi, mięsistymi wargami; na brzegu szczęki górnej 4 wąsiki. Średniej wielkości łuski koliste, 55-64 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z [11-]12 (najdłuższy, twardy promień na tylnej krawędzi drobno piłkowaty), odbytowa z 8 promieniami. Zęby gardłowe trójszeregowe 2.3.5.-5.3.2. Ubarwienie: grzbiet brązowy do szarozielonego, boki jaśniejsze ze złotawym połyskiem, brzuch białawy, często czerwonawo opalizujący. Długość: 30-50 w (masa 0,5-2 kg), maksymalnie 100 cm i 15 kg.
Występowanie: w Europie od pd: zach.- przez Francję i obszary na północ od Pirenejów i Alp po Niemen i Dniepr na wschodzie oraz zach. część zlewiska Morza Czarnego na południu. W Polsce na obszarze całego kraju jednak z powodu zanieczyszczenia w wielu rzekach obecnie zanika.
Środowisko: dobrze natlenione, czyste wody rzek o piaszczystym lub żwirowatym dnie (kraina brzany).
Tryb życia: stadnie żyjąca ryba przebywająca w ciągu dnia przeważnie w wartkim nurcie rzeki blisko dna.
Rozród: tarło od maja do lipca na płytko zanurzonych ławicach żwiru. Samica składa 3000-9000 jaj; rozwój zarodków trwa 10-15 dni.
Pokarm: drobne organizmy bentoniczne, ikra i w niewielkim stopniu pokarm roślinny.
Uwagi: ikra, a często i mięso brzany w okresie tarła, są trujące.
Gdzie łowimy: Środkowe i wyższe, lecz nie wyraźnie górskie biegi większych rzek, o wodzie wartkiej, czystej, niezbyt zimnej, dnie piaszczysto - żwirowatym lub kamienistym, w którym szuka uskoków i zagłębień. Za dnia trzyma się silnego nurtu, dołów pod jazami, wartkich skrajów zatok, okolic dopływów. W czystej wodzie widać bądź przesuwające się przy dnie ryby, bądź ich cienie, bądź żółtawe rozbłyski, towarzyszące obracaniu się ryb na boki podczas zbierania pokarmu. Pod wieczór ściągają w miejsca spokojniejsze; niekiedy wyskakują nad wodę z charakterystycznym furkotem.
Kiedy łowimy: Najlepszym okresem jest późne lato i jesień, do końca października. Bierze jednak też wcześniej, od marca. Na ogół wcześnie rano i wieczorem, jedynie przy zmętnieniu wody — cały dzień. W zimie żeruje słabo, ale daje się łowić spod lodu.
Na co łowimy: Podczas wiosennych przyborów wszelkie dżdżownice, latem, w wodzie czystej — larwy wodne (zwłaszcza coraz rzadsze widelnice), białe robaczki, pijawki, bardzo małe żywce (zwłaszcza głowacze i kiełbie), martwe rybki lub fileciki. Typową przynętą brzanową jest ser; szczególną skuteczność wykazuje tzw. serek cielęcy, czyli ścięte mleko, uzyskiwane w rzeźniach z żołądków młodych cieląt, wydzielające bardzo mocny, ostry zapach. Konopie, kasza kukurydziana, groch, ciasta, kiełbasa. Błystki, zwłaszcza obrotowe, sztuczne muszki — nimfy.
Jak łowimy: Podstawowa zasada — przynęta musi się przesuwać po dnie lub na nim spoczywać. Na średnich głębokościach przepływanka z przynętami niewielkimi, w nurcie głębokim i wartkim — zestaw mocniej obciążony i przynęty duże. W metodzie angielskiej oznacza to odpowiednio zestaw lekki ze spławikiem typu Avon (haczyk nr 12 lub zbliżony) i najcięższy, ze spławikiem Balsa (haczyk nr 8 lub zbliżony). Na wszelkich głębokościach oraz w dołach wymytych za przeszkodami doskonale sprawdza się przystawka z ciężarkiem toczącym się po dnie. W większych rzekach o równym korycie można łowić na nimfy z drewienkiem tyrolskim.
Zacięcie musi być dość mocne. Brzana jest niezwykle silna, a walkę dodatkowo utrudnia nurt. Ponadto może się zdarzyć tarcie przyponem o piłkowatą krawędź płetwy grzbietowej, co zagraża osłabieniem żyłki. Ikra brzany jest trująca.
_________________
Zbyszek |
 | Strona: 1 / 1 strony: [1] |
| << Pierwsza | < Poprzednia | Następna > | Ostatnia >> |
| Aby pisac na forum musisz sie zalogować !!! |
|